DE BANKZITTER

LEON TEN VOORDE, Tubantia, 15 oktober 2022

De kop boven het verhaal in de krant stond er wat dreigend bij: “Wij zijn geen kinderdagverblijf”, bitste de voorzitter van de Enschedese voetbalvereniging die een team uit de competitie had gehaald. Belachelijk, vond een boze moeder.

De dramatiek van het verdrietige voetballertje en de wanhopige ouders worden in het stuk in twee zinnen prachtig samengevat: ‘Dat was het dan, buiten de poort gezet’, schrijft de krant. “We zijn niet meer welkom”, roept de moeder. Vooral dat buiten de poort gezet geeft de ernst van de zaak aan. Maak van de voetbaltas nou eens een plunjezak, verander Enschede in Ter Apel en je hebt het beeld van een arme, hopeloze uitgeprocedeerde asielzoeker die wordt weggestuurd.

Wat is er aan de hand? Victoria’28, een grote voetbalclub op de Wesselerbrink, heeft een team van onder 15 jaar opgeheven om de simpele reden dat niemand het elftal wil begeleiden. Er is in heel Enschede-Zuid geen trainer en leider te vinden. Sneu natuurlijk, voor al die kinderen die op de voetbal zijn gedaan omdat ze voetbal zo leuk vinden. Dat is ze nu afgepakt. Alleen is de grote vraag: door wie?

Het zou best kunnen dat in deze casus de club niet alles even goed voor elkaar heeft gehad. Maar gaandeweg het verhaal helt de sympathie toch over naar de voorzitter, die verzucht dat er in een groepsapp van twee teams met tachtig ouders geen enkele reactie kwam toen er werd gevraagd of er iemand op zaterdag wilde rijden bij een uitwedstrijd. Een terecht punt, lijkt me. Als club kun je moeilijk veertien kinderen op de trein zetten voor een uitwedstrijd bij ON in Almelo, laat staan dat ze vanaf station De Riet nog de bus moeten pakken als ze naar Stevo in Geesteren moeten.

Elke vrijwilliger bij een voetbalclub kent ze wel: ouders die tijdens een bijeenkomst roepen dat ze contributie betalen en daarom eisen dat alles geregeld moet zijn. Als er dan ondanks alle goede bedoelingen een keer iets misgaat, hangen ze in de groepsapp of mailen ze verongelijkt de voorzitter. Vreselijke types.

Geloof me: het allerlaatste wat een beetje club wil is een jeugdteam terugtrekken. De woede van de moeder van de voetballer is logisch – ‘Mijn man heeft alles gedaan: getraind, gevlagd, enzovoort’ – alleen is de klacht op de verkeerde plaats terechtgekomen. Niet de club hoeft zich te schamen. Al die slappe en klagende ouders moeten hun verdrietige kinderen op zaterdagmorgen maar eens uitleggen waar het probleem echt zit.