Gerrit Pieters (64) stopt na 55 jaar met actief voetballen bij Rigtersbleek

NOG EEN LAATSTE WEDSTRIJD SPEELDE GERRIT PIETERS, VOORDAT HIJ NA MEER DAN EEN HALVE EEUW VOETBALLEN AFSCHEID NAM VAN HET ELFTAL. MAAR HIJ GAAT NIET HELEMAAL WEG BIJ RIGTERSBLEEK. HIJ BLIJFT NOG TRAINEN MET DE VETERANENGROEP.

FOTO’S CEES ELZENGA CEES ELZENGA

Gerrit Pieters (64), de oudste nog actieve voetballer van Rigtersbleek, stopt ermee. Na 55 jaar is het mooi geweest. Zijn verhaal is niet uniek, maar wel bijzonder. Wat zijn volgens deze ‘oude rot’ de grootste veranderingen in de Enschedese voetballerij?

MANDY DE JONG, TUBANTIA 22 MEI 2023

Gerrit Pieters is een bekend figuur in Enschede. Hij speelde maar liefst 55 jaar in zijn geliefde rood-wit tenue bij voetbalvereniging Rigtersbleek. Zestien jaar lang was hij voorzitter van deze club. En veel mensen kennen hem ook nog als die toegankelijke makelaar van Euverman & Nuyts. Over zijn pensioen wil Gerrit Pieters nog lang niet nadenken, maar aan zijn voetbalcarrière komt nu wel een eind. “Je moet ermee stoppen, voordat je wordt uitgelachen op het veld.”

Klokslag 11.15 uur klinkt het fluitsignaal. Dat was het dan. De laatste wedstrijd is gespeeld. Moeilijk? De sterspeler van vandaag veegt de zweetdruppels van zijn voorhoofd en zegt dan: “Nee hoor.” De spelers vliegen hem een voor een om z’n hals. Van zijn familieleden krijgt hij een dikke kus. “Waar ik wel moeite mee heb, is dat ik straks niet echt meer bij de groep hoor. Dat ga ik wel missen.”

Bestuurslid Wouter du Gardijn: “Als iemand een Bleekhart heeft dan is het Gerrit wel. Volgens mij slaapt hij zelfs in een Rigtersbleek-pyjama. Hij is er echt altijd bij. Iemand die 55 jaar bij dezelfde club speelt. Dat komt niet meer voor.”

Paar paracetamolletjes

Dat hij als 64-jarige nog meespeelt met jongens van in de 30, heeft volgens zijn zoon en teamgenoot Tom alles te maken met wilskracht. “Blessure of niet. Een paar paracetamolletjes voor de wedstrijd erin en gaan. Die mentaliteit heeft hij altijd al gehad.” Gerrit Pieters wordt getypeerd als een flamboyante man. Deze club is zijn tweede familie. Pieters wil dit interview gebruiken om aan te geven hoe belangrijk een vereniging is in een stad als Enschede.

“De vereniging is de smeerolie van onze maatschappij. Dat wordt altijd gezegd. Of je nou in een dorp of stad woont, het is de plek waar mensen elkaar ontmoeten. Deze regio telt 3725 officieel geregistreerde verenigingen. Vijf voor elke 1000 inwoners. Van sportverenigingen en culturele verenigingen tot hobbyclubs en gezelligheidsverenigingen. Dat zijn er nogal wat. Maar die binding met een club is tegenwoordig toch anders”, vindt Pieters.

Kampioenswedstrijd

“Deze jongens zitten in de opbouwfase van hun eigen gezinnen”, zegt hij over zijn teamgenoten. “Mijn vrouw is veel tekortgekomen, doordat ik hier altijd op het veld stond. Het is nu niet meer geaccepteerd dat je hele dagen op het voetbalveld staat. Maar je mist daardoor wel een beetje de saamhorigheid en betrokkenheid bij een vereniging.” Zijn dochter Kristel kan zich nog herinneren dat ze vroeger met wel zeven bussen naar een kampioenswedstrijd reden. “Afgelopen week werden we kampioen in de derde klasse. De animo voor zo’n wedstrijd is veel minder geworden. Dat is echt niet te vergelijken met toen.”

Zijn vrouw Janet: “Ik moest mezelf als ‘vrouw van’ soms wel een beetje wegcijferen. Maar ik gunde hem dit plezier.”

Na 55 jaar op het veld kunnen we Gerrit Pieters wel vragen: wat is er in al die jaren nog meer veranderd in de Enschedese voetballerij? “Minder seniorenvoetbal.” Dat schiet hem als eerste te binnen. “Wat best gek is, want vroeger leunde je als vereniging juist op de senioren. De contributie, kantinediensten… je was echt afhankelijk van deze groep spelers. Dat is niet meer zo.” En nog iets wat hij betreurt. “Ik vind het onbegrijpelijk dat Enschede zover is weggezakt in de competitie. Er was vroeger veel meer concurrentie. Maar ja, er was toen ook niet veel meer te doen dan voetballen hè?”

Tand des tijds

Gerrit Pieters speelde voetbal in een tijd waarin de kantine nog blauw zag van de rook en de kratten bier hoog opgestapeld stonden. Tegenwoordig lijkt de kantine meer op een lunchroom of eetcafé. Op de menukaart staan onder meer luxe belegde broodjes, smoothies en goedgevulde avondmaaltijden. “Wij waren toen de eerste kantine die tot 12.00 uur geen bier schonken.” Pieters zegt dat het de tand des tijds is. Die veranderingen horen er nu eenmaal bij. “Maar je moet oppassen dat je er niet in doorslaat. Dat mensen hier geen flesje bier meer durven open te trekken.”

Tweede familie

De Enschedeër neemt nog niet definitief afscheid van zijn tweede familie. Hij blijft op woensdag en zondag trainen met de veteranengroep, zoals hij dat zelf zegt. “Zo lang ik fit ben, blijf ik voetballen.”

Zijn zoon Tom: “Ik loop hier al vanaf mijn vijfde rond. Of ik die 55 jaar ook ga halen? Dat is wel de bedoeling.”